CZYM JEST JASKRA MŁODZIEŃCZA?

Jaskra młodzieńcza jest chorobą oczu, która niestety nie daje charakterystycznych objawów, a ponadto w młodym wieku rzadko kto poddaje się badaniom w kierunku jaskry. Choroba ta jest kojarzona raczej z wiekiem bardziej zaawansowanym. Z obu tych powodów w wielu przypadkach nie jest ona wcześnie rozpoznawana, co utrudnia leczenie. Tą nazwą określa się jaskrę zdiagnozowaną u osób od 10. do 35. roku życia. Obecnie odnotowuje się coraz większą zapadalność na jaskrę młodzieńczą, co prawdopodobnie związane jest z gwałtownym rozwojem krótkowzroczności, która stanowi czynnik ryzyka, jeżeli chodzi o jaskrę młodzieńczą.

 

Jakie są przyczyny rozwoju jaskry młodzieńczej?

Tak naprawdę ciężko jednoznacznie określić przyczyny powstawania jaskry młodzieńczej. W jej przebiegu dochodzi do zmniejszonego odpływu cieczy wodnistej, co spowodowane jest zmianami w przedniej części gałki ocznej. To prowadzi do wzrostu ciśnienia wewnątrzgałkowego, co z kolei jest powodem uszkodzenia i zaniku nerwów wzrokowych. Niezdiagnozowana i nieleczona jaskra młodzieńcza może prowadzić do całkowitej utraty wzroku.

Do czynników ryzyka rozwoju jaskry młodzieńczej jest jej występowanie w rodzinie. Około 1/5 wszystkich przypadków jaskry młodzieńczej ma podłoże genetyczne. Gen odpowiedzialny za to schorzenie jest dziedziczony w sposób autosomalny dominujący – tylko jedna kopia genu wystarczy, aby odziedziczyć jaskrę. Drugim istotnym czynnikiem ryzyka jest wspomniana wyżej krótkowzroczność.

 

Czym objawia się jaskra młodzieńcza?

W większości przypadków jaskra młodzieńcza nie daje żadnych wyraźnych objawów. Niekiedy mogą pojawić się bóle głowy i oczu, stres czy zimnie dłonie i stopy. Jaskra młodzieńcza nie daje najlepszych rokowań, dlatego też tak ważna jest regularna diagnostyka oraz wczesne podjęcie leczenia.

Jaskra młodzieńcza pokazuje, że gdy miał miejsce przypadek jaskry w rodzinie, to warto poddawać raz na jakiś czas się badaniom profilaktycznym, już od wczesnego wieku. Jest to tym bardziej wskazane, że nawet jeśli lekarz początkowo jaskry nie stwierdzi, budowana jest długa historia diagnostyczna, rzecz bezcenna dla lekarza planującego w późniejszych latach strategię terapeutyczną.