NA CZYM POLEGA POMIAR CIŚNIENIA WEWNĄTRZGAŁKOWEGO?

Pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego, znany również pod nazwą tonometrii, jest jednym z rutynowych badań wykonywanych w trakcie badania wzroku. Jego wartość jest zależna od równowagi pomiędzy wytwarzaniem cieczy wodnistej oka, a jej odpływem. Statystycznie prawidłowy wynik mieści się w przedziale od 16 do 21 mm Hg.

 

W jaki sposób i kiedy wykonuje się pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego?

Pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego wykonuje się podczas rutynowych badań wzroku. W przypadku osób chorujących na jaskrę lub z jej podejrzeniem, badanie powinno być wykonywane częściej. Tonometrię powinny częściej wykonywać osoby z cienką rogówką lub pacjenci po 40 roku życia.

Do wykonywania badania wykorzystuje się dwie metody: tonometrię aplanacyjną, zwaną także tonometrią Goldmanna oraz tonometrię bezkontaktową. Pierwsza z metod jest dotykowa, może być nieprzyjemna, dlatego rutynowo znieczula się oko w miejscu, gdzie końcówka aparatu dotyka rogówki. Tonometria bezkontaktowa też jest przez wielu pacjentów uznawana za badanie nieprzyjemne. Technika pomiaru polega na ugięciu rogówki oka sprężonym powietrzem. Podmuch jest gwałtowny, ale trwa ułamek sekundy.

100 lat temu stosowało się technikę zwaną wgłębieniową (metoda jest w niektórych miejscach nadal stosowana). Na oko był zakładany specjalny aparat, przy użyciu którego diagnosta gniótł oko pacjenta. Przypominało to średniowieczne tortury.

Przy pomiarze ciśnienia wewnątrz gałki ocznej zawsze musi dojść do nacisku na gałkę. Na razie nieznane są zupełnie nieinwazyjne metody. Aplanację i pneumotonometrię często stosuje się naprzemiennie, bo uzyskiwane wyniki potrafią się sporo różnić.