GDx

 

Skanningowa polarymetria laserowa GDx umożliwia zbadanie grubości warstwy włókien nerwowych siatkówki w okolicy okołotarczowej, zobrazowanie rozkładu grubości warstwy włókien nerwowych wokół tarczy nerwu II, określenie występujących ubytków a także porównanie uzyskanych wyników z normatywną bazą danych.

Zasada badania GDx opiera się na pomiarze opóźnienia jednej składowej światła spolaryzowanego względem drugiej składowej prostopadłej do niej.

 

Raport z badania GDx

Wynikiem badania GDx jest raport, przedstawiający obraz grubości warstwy włókien nerwowych wokół tarczy nerwu wzrokowego w postaci kolorowej mapy oraz charakterystycznego dwugarbnego wykresu i zawierający średnie polarymetryczne grubości warstwy włókien nerwowych w sektorze górnym i dolnym, współczynnik symetrii międzyocznej oraz współczynnik NFI (nerve fiber index), wahający się w zakresie 1-100. Wydruk raportu z badania GDx zawiera obraz zeskanowanego obszaru warstwy włókien nerwowych w okolicy okołotarczowej oraz obraz z barwnym kodem, przedstawiający grubość warstwy włókien nerwowych w tym obszarze.

W warunkach prawidłowych grubsza warstwa włókien nerwowych w górnej i dolnej części ma kolor żółty, pomarańczowy i czerwony. Mapa odchylenia uzyskanych wartości od stanu prawidłowego przedstawia obszary zcieńczenia zaznaczone kolorowymi punktami, wskazującymi na stopień zaburzenia. Nieprawidłowości pojawiające się w przebiegu dwugarbnej krzywej to zmiany kształtu piku, takie jak utrata części piku, stępienie lub ucięcie dolnego lub górnego piku, niższe wychylenie oraz spłaszczenie krzywej na całym jej przebiegu.

Metoda GDx uznawana jest obecnie za najbardziej przydatną w diagnostyce jaskry pierwotnej otwartego kąta.

Diagnostyczną wartość metody potwierdzają liczne prace badawcze, wśród których można wymienić prace F.A. Medeirosa i współpr., P.A. Hendersona i współpr., Wang Zhenga i współpr., N.J. Reusa i H.G. Lemii’a, E.M. Hoffmanna i współpr., H. Saito i współpr. oraz S. Da Pozzo i współpr. Ograniczeniem diagnostycznej wartości tej metody jest jednak, podobnie jak w ocenie tarczy nerwu wzrokowego, duża rozpiętość prawidłowych wartości grubości warstwy włókien nerwowych siatkówki w okolicy okołotarczowej w populacji osób zdrowych i nakładanie się na siebie wartości uzyskanych w populacjach osób chorych na jaskrę pierwotną otwartego kąta i osób zdrowych.

Badanie GDx wykorzystywane jest również w diagnostyce innych nieprawidłowości nerwu wzrokowego.

O co chodzi z różnorodnością aparatów i dlaczego to takie ważne?

Istnieją trzy generacje aparatów GDx:

I Generacja: GDx FCC (glaucoma diagnostics with fixed corneal compensation)

II Generacja: GDx VCC (glaucoma diagnostics with variable corneal compensation)

III Generacja: GDx ECC (glaucoma diagnostics with enhanced corneal compensation)

Otóż kolejne generacje GDx powstawały na skutek unowocześniania metody, polegającego na sukcesywnym eliminowaniu czynników zakłócających pomiar, a wynikających ze specyfiki budowy rogówki. W chwili obecnej aparaty GDx FCC są już całkowicie wycofane, jako obarczone największym błędem pomiaru. Na rynku wciąż jeszcze spotykane są aparaty GDx VCC, czyli II generacji. Obecnie wykonywane badania aparatem GDx Pro to nic innego jak badanie najnowszej generacji GDx ECC.

Aparat GDx Pro oprócz ECC może ponadto wykonywać również badania starszej generacji VCC, jak również dokonywać automatycznego porównywania kolejnych badań.

Nazwa „Pro” odnosi się właśnie do możliwości analizy progresji zmian. Jest to niezwykle ważne ze względu na możliwość monitorowania przebiegu choroby.

Mimo udokumentowanej wartości metody polarymetrycznej w badaniu warstwy włókien nerwowych siatkówki, aparaty GDx zostały wycofane z produkcji kilka lat temu. Oznacza to, że nadejdzie czas, kiedy nie będzie możliwe już wykonanie badań tą metodą. Dlatego też zalecamy, aby niezależnie od wykonywania diagnostyki grubości włókien nerwowych przy użyciu skanningowej polarymetrii laserowej (GDx), która nadal pozostaje podstawową metodą diagnostyczną w przebiegu jaskry, już teraz budować równolegle historię przebiegu zmian chorobowych metodą optycznej koherentnej tomografii OCT, która w przyszłości zapewne przejmie rolę, jaką obecnie pełni GDx.